sf 3*8 นิทานก่อนนอน บ้านขนมหวาน

เนื้อเรื่อง

 กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีครอบครัวอยู่ครอบครัวหนึ่งมี ป๊าเก่งเป็นพรานป่า ม๊าเซนเป็นแม่บ้าน  มีลูก 2 คน คือ โน่เซล และ กันเทล เด็กชายทั้งสองเป็นเด็กที่น่ารัก ช่วยพ่อแม่ทำงานบ้านทุกอย่าง

วันหนึ่งในห้องครัว ป๊าเก่งกับม๊าเซนปรึกษากันเรื่องลูกทั้งสองคน

“พี่เก่ง”

“ว่าไงเซน”

“เซนคิดว่า ลูกสองคนของเรา ทำตัวกากไม่ไหวแล้ว ”

“เซนจะให้พี่ทำยังไง”

“เอาไปปล่อยป่า เซนทนความกากของลูกไม่ไหวแล้ว”

“ได้สิ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะเอาสองคนนี้ไปปล่อยป่าเอง”

แต่ด้วยความกากของลูกทั้งสอง โน่เซล และกันเทล ที่แอบฟังอยู่หน้าประตูได้ยินพอดีทั้งสองจึงออกไปเก็บก้อนหินไว้

รุ่งเช้า

“โน่เซน กันเทล” ป๊าเก่งเรียก

“ครับป๊า” ทั้งสองตอบพร้อมกัน

“วันนี้ป๊าจะพาเข้าป่าไปดูสาวๆ ไปกันมั้ยลูก” เมื่อม๊าเซนได้ยินดังนั้นก็ค้อนตาคว่ำ แต่โวยวายไม่ได้ เดี๋ยวเสียแผน

“ไปครับ” ทั้งสองประสานเสียง (ทีแบบนี้ล่ะเร็วจริง)

จากนั้นป๊าเก่งก็พาลูกๆทั้งสองเดินเข้าไปในป่า และลึกขึ้นเรื่อยๆ โน่เซลจึงเอาก้อนหินที่เก็บมา โรยไว้ตามทาง เมื่อไปถึงสระน้ำแห่งหนึ่ง ป๊าเก่งก็พาลูกมายืนแถวๆพุ่มไม้ริมสระน้ำในป่า

“โหย พี่โน่ ดูดิ ขาวๆทั้งนั้น” กันเทลพูดอย่างตื่นเต้น

“เฮ้ยๆกัน น้องคนนั้นก้มแล้ว” โน่เซลสะกิดให้กันเทลดู

“โหย ท่านี้แจ่มอ่ะพี่โน่” กันเทลว่า

เมื่อป๊าเก่งเห็นดังนั้นก็แอบย่องกลับบ้านไป แม้จะเสียดายอยู่บ้าง (เอิ่ม....)

หลังจากสองหนุ่มชมสาวๆอย่างเพลิดเพลิน เมื่อหันมาก็ไม่เห็นป๊าเก่ง จึงคิดได้ว่าโดนหลอกมาทิ้งในป่า กันเทลตกใจร้องไห้

“ฮือๆ เฮียครับ ทำไงดี” แล้วกันเทลก็โผเข้ากอดโน่เซล

“โอ๋ๆนะกันเทล เฮียเอาก้อนหินโรยทางไว้แล้ว เดี๋ยวเรากลับตามทางก้อนหินก็ได้”

แล้วสองหนุ่มก็เดินทางตามก้อนกรวดกลับบ้าน

เมื่อม๊าเซนเห็นเจ้าสองกากกลับมาบ้านถูกก็ตกใจ แล้วต่อว่าป๊าเก่งทันที

“พี่เก่ง สองกากนั่นกลับมาได้ยังไง” เซนถามเสียงดุ

ป๊าเก่งสะดุ้ง “เอ่อ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“พี่โน่ฉลาดครับ โรยก้อนหินไว้” กันเทลตอบ

เมื่อพ่อแม่ของทั้งสองรู้ว่าสองกากกลับมาได้เพราะก้อนหิน จึงจับลูกสองคนขังไว้ในบ้านคืนหนึ่ง

เช้าอีกวันหนึ่งทั้งสองโดนหลอกให้ไปดูสาวๆในป่าอีกครั้ง (ก็ยังไปกันอีกเนอะ)

เมื่อไม่มีเวลาไปเก็บก้อนหิน โน่เซลจึงเอาขนมปังที่แอบขโมยติดมาโรยไว้ตามทาง

โน่เซลและกันทลก็ชมสาวๆในป่าอย่างเพลิดเพลินใจ แล้วป๊าเก่งก็แอบย่องกลับบ้านอีกเช่นกัน

เมื่อกันเทลหันมาเห็นป๊าเก่งไม่อยู่ ก็หันไปสะกิด โน่เซล

“เฮียครับ ป๊าทิ้งเราอีกแล้ว ”กันเทลพูด น้ำตาคลอ

“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะกัน เฮียโรยขนมปังไว้แล้ว” แต่เมื่อทั้งสองหันกลับไป ขนมปังต่างอันตรธานหายไปหมด เพราะนกนั้นได้จิกกินไปหมดเสียแล้ว

เด็กชายทั้งสองร้องไห้ลั่นป่า ก่อนจะตัดสินใจ “ไปตายเอาดาบหน้า”

ทั้งสองเดินทางไปเรื่อยๆจรถึงบ้านหลังหนึ่ง ที่มีกลิ่นหอมหวาน  บ้านหลังนั้นทำจากขนมปังทั้งหลัง

ด้วยความหิว ทั้งสองจึงตรงเข้าไปกัดกินบ้านหลังนั้นทันที ขณะที่ทั้งสองกำลังกินบ้านอย่างเอร็ดอร่อยนั่นเอง ก็มี พ่อมดตนหนึ่ง เดินมาหน้าบ้าน

“นี่ นายสองคน มาทำอะไรหน้าบ้านคนอื่นเขาเนี่ย”  พ่อมดถาม

“กินบ้านอยู่ไง พ่อมดแคระ” กันเทลตอบ

พ่อมดริทเข่นเขี้ยว

“ขอโทษแทนน้องชายผมด้วยนะครับ มันกากแบบนี้ละครับ” โน่เซลพูด

“ไม่เป็นไรครับ กินได้ตามสบาย เชิญเข้ามาข้างในก่อนครับ” พ่อมดริทตอบ ในใจคิดว่าจะขุนโน่เซลให้อ้วนแล้ว เอากันเทลมาเป็นทาสรับใช้

เมื่อเข้าไปในบ้านแล้ว พ่อมดริทเสกคาถาขังโน่เซลไว้ แล้วจะบังคับให้กันเทลมาเป็นทาสรับใช้

กันเทลโวยวายขึ้นทันที

“ทำอะไรพี่ชายน้องกันน่ะ ปล่อยพี่ชายน้องกันเดี๋ยวนี้นะ”

“555 ข้าจะขุนพี่ชายเจ้าไว้เป็นอาหาร ส่วนเจ้าต้องมาเป็นทาสรับใช้ข้า” พ่อมดริทว่า

“ไม่ น้องกันไม่ยอมหรอก”

พ่อมดริทพยายามจะเสกคาถาใส่กันเทล แต่กันเทลจับมือไว้ได้

กันเทลได้กลิ่นหอมหวานๆ เหมือนขนมหวานจากตัวพ่อมดริท กันเทลก้มลงไปสูดกลิ่นหอมจากพ่อมดทันที

“เฮ้ย จะทำอะไรน่ะ”  พ่อมดริทร้องลั่น  

“ก็จะเป็นทาสรับใช้ไงครับ” แล้วกันเทลจอมกากก็ซุกหน้าไปทั่วร่างหอมๆของพ่อมดริท

พ่อมดน้อยอ่อนระทวย แล้วก็ต้องให้กันเทลเป็นทาสรับใช้ อย่าง “ใกล้ชิด” ไปอีกนาน

แถม

“ไอ้กันโว้ย ทำอะไรพี่ไม่ว่า แต่มาปล่อยกูก่อนได้มั้ยวะ” โน่เซลที่ถูกลืมบ่นออกมา